Daar zit ik dan...

Daar gingen we dan. Eerst ik met de ene koffer, toen m’n pa met de andere koffer. Weer iets eruit. Toen weer een keer op de weegschaal. Ik heb nog nooit zoveel op de weegschaal gestaan dan in de laatste week dat ik nog thuis was.
Omdat mijn broer Nico trouwde in die week en hij met Marit tijdelijk in mijn huis gaat wonen, had ik de week ervoor mijn spullen al uitgezocht en mijn koffers ingepakt. Omdat je niet weet waar je terecht komt, probeer je nog wat extra dingen mee te nemen. Maar om de 35 kg. niet te passeren, was nog wel even een klus. Uiteindelijk konden we (incl. pa en Marijn) het met aardig wat sjorren en trekken in één koffer krijgen. Bij de incheckbalie gaf het apparaat net 30 kg. aan. Hoera!

En daar stond ik dan. Mensen waar ik van hield waren inmiddels vertrokken. M’n ruimbagage was weg. Ik had m’n handen vrij. Bij de gate kwam ik in gesprek met een vrouw uit België. Ze was met een aantal Belgen onderweg naar Albanië. Ze vroeg wat ik ging doen en we raakten aan de praat over kinderen, het onderwijs en de waarde van een stabiel gezin. Toen we aan boord gingen gaf ik aan dat ze, als ze langs Durrës kwamen, maar even langs moesten komen. Dat zou ze doen. Toen ik in het vliegtuig zat, kwam ze nog even terug lopen. “Allé, hoe heet dat schooltje ook alweer?”
In het vliegtuig zat ik ook weer naast een vrouw uit het zelfde gezelschap. Ze was heel geïnteresseerd in het werk van de zending. Ze vroeg zich af hoe dat dan allemaal werd gefinancierd. Toen ik uitlegde dat we een grote achterban hebben, die dit werk in financieel opzicht mogelijk maakt, gaf ze aan dat zij (Rooms Katholiek) dat helemaal niet kenden. “We zijn toch ook echte ‘gierigaarden’ eh?” Toen besefte ik dat het eigenlijk ook heel bijzonder is dat er zoveel zendingswerk gedaan mag worden en dat dit vanuit onze gemeenten zoveel steun mag krijgen.
Na een hele goede reis, heb ik de Belgen uitgezwaaid.

Op het vliegveld in Tirana werd ik opgewacht door het gezin, waar ik de kinderen van in de klas krijg. Het was fijn om elkaar nu in het echt te ontmoeten. Alleen op het beeldscherm van je telefoon de mensen op een stoel zien zitten, is toch weer iets anders dan in het echt. Hoewel, ik moet zeggen dat zo’n eerste ontmoeting via de telefoon wel heel veel zegt. Het was eigenlijk ‘precies’ zoals ik me had voorgesteld.
Onderweg naar Durrës had ik al genoeg te zien. Mensen die de ‘snelweg’ overstaken met het gemak alsof ze een boswandeling maakten en auto’s die een kwartier voordat ze van rijstrook wisselen hun knipperlicht al aan doen. (Hmm…dat gebeurt in Aagtekerke trouwens ook.)

Na het eten hebben ze me bij mijn ‘huis’ gebracht. We reden naar boven en sloegen een paar keer rechtsaf. Uiteindelijk stonden ze stil. Achter het poortje was mijn huis. Na een kwartiertje zat ik dan met mijn koffer in mijn huis. Raar hoor! Ik ben gelijk gaan uitpakken, schoonmaken en opruimen. Alle kaarten, foto’s en slingers zijn direct opgehangen. Na een uur voelde het echt als ‘thuis’. En tot op heden voelt dit nog zo. Het is een heerlijke plek. Naast mijn terras/veranda staan de sinaasappelbomen en hangen er druiven. Tussen de bomen is er nog ergens een waslijn te zien. Boven mij zijn er nog diverse woonlagen, waar de eigenaar en nog twee van zijn zoons met hun gezin wonen. Dit zijn aardige mensen. Ook al kan ik ‘bijna’ geen Albanees, een lach is vaak al genoeg. De kinderen zijn ook erg gezellig. Die vliegen op hun stepjes over mijn terras en keken de eerste dagen nog wat schuw naar ‘de Goudse juf’. Na twee dagen probeerde één van de kleine jongens ‘hallo’ terug te zeggen. (Ik denk dat ze dat bij mijn voorganger ook al wel eens gedaan hebben.)

De eerste dagen heb ik diverse uren in het schooltje doorgebracht. Wat dingen veranderd, methodes ingekeken en wat spullen uitgezocht. Deze school moet ik niet vergelijken met de Calvijnschool in Sliedrecht, want dan is het verschil wel erg groot. Onze school hier is een lokaaltje, wat als ‘bestemmingsplan’ eigenlijk garage heeft. Het is één ruimte met een keukenblok, wc, boekenkast en wat tafels. Echt een prima ruimte. Het is niet zo ‘schools’, je kunt het niet vergelijken met een klaslokaal in Nederland. Het is de eerste dag wel even aftasten wie de leerlingen zijn en andersom. Gelukkig ging dit eigenlijk bijna ‘vanzelf’. Het zijn erg leuke en gezellige kinderen. De komende tijd zullen we elkaar ongetwijfeld nog beter leren kennen. Ik moet zeggen dat ik het tot nu toe erg goed naar m'n zin heb. Verder merk ik dat ik ook geniet van de stof van groep 8. Vooral de vakken Natuur en Techniek, aardrijkskunde en geschiedenis. Heel interessant! Dat is weer wat anders dan groep 4.

Dichtbij m'n huis zijn er om de honderd meter kleine winkeltjes, waar ze veel groente en fruit hebben. Dat is leuk om even naar toe te lopen. (Iedere keer geeft het weer een blij gevoel als ik de mensen kan groeten, kan bedanken en ‘tot ziens’ kan zeggen.) Alles is verder op loopafstand. Qua boodschappen is het een beetje uitvinden waar je wat kan vinden. Inmiddels heb ik in het centrum van Durrës een bakkertje gevonden waar ze aardig bruin brood hebben (Integrale Germany buke. buke=brood).
Verder hebben ze in het centrum grotere supermarkten. Hier zijn aardig dezelfde dingen als in Nederland te koop. Als ik naar het centrum ga is dat een kwartiertje met de bus voor 40 lec. 1000 lec is 8 euro. Dus de bus naar centrum kost bijna niets. Dat is wel fijn voor een Zeeuw!
Ik weet niet hoe ze hierop verdienen…
Het is heerlijk om met de bus naar het centrum te gaan; de mensen, de luchtjes, de gebouwen, de natuur… Genoeg te zien!

Met iemand van het team ben ik al een paar keer naar de kust geweest. Prachtig zandstrand en lekker warm water. Leuk in het donker. Geen haaien ofzo hoor.. Palmbomen op het strand, wat straathonden en paar vissers. Als we dan onderweg zijn dan kom ik vanzelf wat meer te weten over de cultuur, de mensen en kan ik ook nog wat opsteken van de taal.

Vorige week ben ik bij de Albanese notaris geweest om de akte voor mijn huis te tekenen. Iedereen loopt daar zomaar binnen..heel informeel. Ze regelen alles waar iedereen bij staat.
Ik kan het dan niet verstaan, maar het gaat toch wel anders dan in Nederland.

Deze week ben ik woensdagmiddag in Durrës geweest. Hier kun je een oud Romeins amfitheater bezoeken. Het is de grootste in de Balkan. Het is in 1966 pas ontdekt en gedeeltelijk blootgelegd. Het is bijzonder om rond te lopen en je voor te stellen wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld.

Het straatbeeld is heel divers. In de stad lijkt het allemaal best mooi, maar kom je meer in de buitenwijken, dan merk je meer van de armoede. Vervallen, onafgebouwde huizen, overal afval (met hele dikke ratten) en veel mensen die ‘niets’ aan het doen zijn. Regelmatig ook ‘stakkers’ die je graag zou willen helpen. Erg om te zien! Voor zulk soort mensen is hier geen opvanghuis oid.

Verder zijn de tuinen haast allemaal afgezet met muren en hekken, maar de mensen zijn verder heel aardig. Vooral als je in het Albanees groet. Dan zijn ze verbaasd. De mannen bij de Kastrati (In Nederland bekend als de Shell of de Esso) en de Lavazh (wasstraat; binnen en buiten wordt je auto blinkend voor 2,50 euro) weten inmiddels dat ik vier keer op een dag voorbij loop. De ene kwam op school al even langs voor een praatje. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar met google translate, wat Engels en een paar woorden Albanees kwamen we een heel eind.

Afgelopen week had ik nog een paar van zulke ontmoetingen. Tijdens een wandeling naar de kust kwam ik een oude man tegen. Hij trok elke dag langs de kust met zijn kudde geiten. Wat zou ik dan graag even met hem willen praten, maar hij sprak geen Engels. Met handen en voeten kwamen we geen heel eind, maar wel een klein stukje. Hij gebaarde dat ik wel mee kon lopen, maar ik heb maar naar m’n mond gewezen, op mijn horloge getikt en ‘buke’ gezegd. Ik moest een uurtje later wel gaan eten.. Hij kneep me nog eens stevig in mijn bovenarm en zwaaide gedag.

Vanavond liep ik nog even bij mij het straatje uit. Dan heb je een mooi uitzicht over Durrës. Toen ik naar boven liep, zei ik gedag tegen een oude man, die achter het hek stond. Ik zag zijn gezicht niet zo goed, maar een minuut later hoorde ik de klik van het hek. Ik had het gevoel dat hij me stond na te kijken. Omdat het al schemerig werd, was ik een beetje op mijn hoede. Toen ik boven stond, was hij nog een stipje naast het hek. Nou, dacht ik, maar gelijk naar beneden gaan voor het donker wordt. Toen ik zo onopvallend mogelijk langs zijn hek wilde lopen, stond hij ineens voor m’n neus met een brede glimlach en een tros druiven, die hij net had geplukt in de tuin. Wat leuk! Hij was gewoon aan het wachten tot ik terug kwam. Tja, de bezorgdheid van mijn moeder heb ik ook wel een beetje overgenomen, maar het is soms echt niet nodig;-).

Afgelopen zondag was ik voor het eerst hier in de ‘kerk’. Een zaal die ze ingericht hebben als kerk en die in de week gebruik wordt als ruimte waar de jongerenclub, de kinderclub en de vrouwen bij elkaar komen. Het was erg mooi om te zien hoe dit gaat. Omdat het hier nog vakantie is, waren er wat minder mensen dan gebruikelijk. De evangelist preekte uit Openbaring 3; de brief aan Laodicea. ‘Dit zegt de Amen, de getrouwe..’ De gemeente van Laodicea kreeg te horen dat ze ‘lauw’ was, maar tegelijkertijd ook het ‘Zie, Ik sta aan de deur en ik klop.’ ’s Middags hebben we met alle Nederlanders hierover doorgepraat tijdens een bijbelstudiemoment. Het was erg mooi en leerzaam om hier met elkaar over na te denken.

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar dat komt ongetwijfeld nog wel. Bedankt voor alle betrokkenheid, in welke vorm dan ook. Deze week stond de postbode van het team (degene die de postbus in de stad regelmatig leegt) met een kaart voor de tralies van de school. Mijn eerste post. Die is al op de bus gegaan voordat ik vertrok. Echt leuk! Een collega van de Calvijnschool. Dat zijn de echte;-)! Bedankt Nelleke!

Op dit moment voel ik me hier dus helemaal thuis. Als ik erover nadenk, ben ik hier heel verwonderd over. Een jaar geleden had ik nooit kunnen denken dat ik nu hier zou zitten. Ik ben dankbaar dat ik hier een poosje mag zijn en van de mensen hier, van mijn werk, de rust én van dit land mag genieten.
Ik hoop dat ik in de komende tijd nog iets meer Albanees kan leren. Nu zie ik pas hoe belangrijk een taal is… Dan kom ik met de taal van de poes (zie eerste reisverslag) niet ver.

Te fala shumë,
Ellen