Over een garde en een schuursponsje...
Door: De Goudse juf
Blijf op de hoogte en volg Ellen
14 Oktober 2019 | Albanië, Durrës
Toch wel iets anders om je verjaardag in Albanië te vieren, maar wel leuk anders. Ik werd opgehaald door een teamlid en alle kinderen van de school waren erbij. Ballonnen aan de binnen- en de buitenkant van de auto. Nee, de overlevingstocht is niet in Durrës, want we gaan de snelweg op. Onderweg hebben we het over dingen die in Tirana te doen zijn. Ik doe een voorstel: misschien kunnen we als excursie voor mijn verjaardag wel met school naar het trampolinepark in Tirana. Ja, dat is een leuk idee.
Na drie kwartier rijden we de weg af en zien we een verschrikkelijk, oud, half ingestort gebouw. Vanaf de achterbank vang ik het woord ‘escaperoom’ op. Ja, met een garde en een schuurspons en dit gebouw, kan ik me dat wel voorstellen. Een leuke locatie.
Achter het steenoude gebouw, is een splinternieuw gebouw te zien; het trampolinepark. De garde, tandenborstel en schuursponsje blijven onaangeroerd en worden bij thuiskomst weer opgeruimd. Gelukkig viel het met de bloederige armen ook nog wel mee.
Een echte Albanese taart staat er klaar. Toen ik de bakkerswinkel inkwam wist de mevrouw nog precies waarvoor ik een week geleden kwam. ‘Edhe 100’ staat er op. Ik had gehoord dat dit betekent dat je 100 jaar mag worden. Mijn leerling attendeerde me erop dat het niet zo was, maar dat ze hopen dat er nog 100 jaar bijkomen. Vandaag mag ik 33 worden..
’s Middags komen de teamleden uit Albanië om de koffie. Gelukkig gaat de taart er goed in. Mijn verjaardag combineren we met het gebedsuur; dit doet het team iedere week. Iemand las een stukje uit Daniël 9, waar nog wat over wordt nagepraat, waarna we punten kunnen aangeven waar we met elkaar voor kunnen bidden en/of danken. Als je op afstand zit, wordt er vaak globaal voor het zendingswerk gebeden. Nu je er middenin zit, zie je dat er zoveel concrete dingen zijn die gebed nodig hebben. Een belangrijk overleg, samenwerking, tegenwerking, voor het teamlid wat op verlof is.. Maar vooral of we bidders mogen zijn als Daniël. Daniël kreeg van de engel te horen: ‘In het begin uwer smekingen is het woord uitgegaan, en ik ben gekomen om u dat te kennen te geven…’ God hoorde het gebed van Daniël. Wij zouden zeggen: ‘Toen Daniël aan het bidden was, was de engel al onderweg met Gods woorden voor Daniël.’
We hebben met elkaar nog een wandeling gemaakt en met elkaar gegeten. Ik vind het mooi om te zien hoe de teamleden hier met elkaar omgaan. Even met elkaar wat drinken, even een spelletje ’s avonds of even uitwaaien aan de boulevard. En ondertussen hoor je hoe ze hun werk mogen doen, wat de mooie, maar ook de moeilijke dingen zijn. Naast preekvoorbereiding, kinderclubs, bezoeken in de wijk, taalstudie enz.., komen er ook nog zoveel organisatorische dingen bij. Ze moeten ook overal verstand van hebben.
Dat blijkt. Ik heb in mijn keuken een los fornuis staan. Zodra ik aan het koken ben en mijn telefoon ook nog aan de oplader zit, valt de stroom uit. Als ik de schakelaar omzet in dat kastje met al die schuifjes (naam weet ik even niet) springen de vonken uit het gat van de kabel van het fornuis. Hij doet het weer. Die week is het nog een aantal keer aan de orde. Ik concludeer dat het vast komt omdat er teveel apparaten op dat moment stroom vragen, maar ik slaap er geen minuut minder om.
Op zaterdagavond na de aardbeving valt weer alles uit. Opnieuw schieten de vonken uit het gat/de kabel van het fornuis. Het zal vast komen doordat er door de aardbeving meer storingen zijn. Als ik ’s avonds nog een teamlid aan de telefoon heb, geef ik aan dat het goed met me gaat na de aardbeving, maar dat ik nog wel wat storing heb en op dat moment ook met een zaklampje door het huis loop. Als ze hoort dat ik het heb over vonken geeft ze aan dat dit echt gevaarlijk kan zijn. Ik moet echt even de evangelist bellen. Die kan wel zeggen wat ik dan moet doen. Ook al is het al rond 10 uur, ‘ik kom eraan’. Gezellig, zijn vrouw en kinderen komen ook nog even mee. De gereedschapskoffer heeft hij bij zich en binnen een minuut ziet hij wat eraan mankeert. ‘Ik doe nu dit, morgen kom zet ik er een andere stekker aan. Dit is echt niet handig zo. Echt Albanië.’
Dat laatste heb ik al vaker gehoord. Als je bijv. broodjes besteld bij de bakker en je ze de volgende morgen gaat ophalen, zijn ze er gewoon niet. Geen idee waarom je ze dan moet bestellen… Of ze gaan bijvoorbeeld de hele weg openbreken terwijl er net een heel modern zebrapad is aangelegd. Op dit moment is er dus alleen een zebrapad op de rechter weghelft. Op de linker weghelft hebben de auto’s nog steeds voorrang. En, zeg nou zelf, zo gaat het ook!
Inmiddels doet de stroom het weer uitstekend, is er gekeken naar een lamp, is de haak die dient als kapstok weer gemaakt, zijn we diverse keren naar het politiebureau, gemeentehuis en de notaris geweest voor werk- en verblijfsvergunning. Tja, hier moet het team ook nog eens allemaal achteraan. En dan nog afwachten of het gemeentehuis en de notaris open zijn, want dat is ook ‘echt Albanië’. De school ging gewoon door want de moeder van de leerlingen nam het even over. Ik hoorde van de leerlingen dat ze goed kon voetballen in de pauze.
Ik moet zeggen dat het schoolleven hier echt fijn is. Ik geniet nog steeds van de leerlingen en van de leerstof. Inmiddels kennen we elkaar steeds beter en is het al zover dat mijn leerling een dagje meester wil zijn en ik mag een dagje leerling zijn. Uit de dingen die hij zegt, merk ik al dat hij precies weet wat ik wel of niet zou doen of zeggen. Ondertussen moet ik echt lachen. ‘Leerling, je mag zelf je boeken terugzetten in de kast. Dat ga ik niet voor u doen.’ Ik hoor mezelf praten. Ondertussen maak ik met de rekenboeken onder mijn arm twee rondjes om de tafels voordat ik de boeken in de kast zet. Dit zou de leerling ook doen. Hij lacht erom. De meester kijkt nog even bij zijn zus en stelt een vraag. Hij doet het fantastisch als meester. De pauze, alias voetbaltijd, wordt ook een stukje langer.
’s Middags hebben we geschiedenis. Er staat een mooi verhaal in het boek. De meester gaat het voorlezen; een verhaal over de Bataaf Aaldrik. Na het eerste stuk geeft hij het boek toch maar aan de juf, luisteren is toch fijner.
Maar het leuke is ook dat de ‘meester’ zelf ook echt meester wil worden. En dat hij daarvoor geknipt is, weet ik heel zeker. Hij kan zulke verhalen vertellen. Echt genieten. In deze kleine klas heb je daar tijd voor. Elke dag diverse uitstapjes naar allerhande onderwerpen. In een grote klas zou dit niet gaan, nu wel.
O ja, iets wat ook nog vermeldenswaardig is, is het volgende. Regelmatig spelen we een kaartje van het spel ‘Openhartig’. Dit zijn allerlei opdrachten en vragen. Deze vraag was aan de beurt: ‘Wat is uniek aan jou, wat een ander niet kan/heeft?’ Ik wist er al één. Ik kan het topje van mijn rechterduim heel ver buigen, gewoon 90 graden. Dat kan vrijwel niemand (dacht ik). Tot mijn grote verbazing laat hij met zijn duim zien waar ik aan dacht. Nou, hij was even verbaasd als ik. Dus af en toe geven we elkaar even ‘een duimpje’. Dat benadrukt onze vriendschap.
Bewondering heb ik voor de zus van de meester. Zij gaat (ondanks dat ik met de meester praat over allerlei onderwerpen, we galgje doen bij spelling, rara welk dier is het bij Engels en welke naam heb ik op mijn hoofd en er ondertussen wordt gelachen en er zelfs nog een vraag wordt gesteld aan haar) gewoon door met haar werk. Ze plant de dingen zelf in en zorgt ook dat dit in orde komt. Aan zelfstandigheid geen gebrek. Mo, applausje voor jou. En je bent ook gewoon heel wijs, dus af en toe stel ik haar ook even een vraag. Dank je wel voor al je antwoorden!
En spelletjes doen we heel graag. Aan het einde van de dag ‘Set’ of ‘bluffen’. Heerlijk dat dit gewoon kan! En als het uitloopt is het niet erg, want ik heb toch geen vergaderingen, overleggen, dingen die ik nog in moet voeren op de computer of een ouderbezoek. Deze dingen mis ik ook niet. Hoewel, een ouderbezoek was altijd erg gezellig. Maar ik drink hier genoeg thee bij de ouders van school, alleen voelt dat in de verte niet aan als ‘verplichting’.
Het is 06.09 uur. Op dit moment zit ik een uurtje achter de computer om al deze herinneringen op te halen. Ik wil, voordat ik op het vliegtuig stap, nog een stukje hebben gemaakt. En aangezien ik vroeg wakker was, had ik tijd genoeg.
Komende week hoop ik in Nederland te zijn omdat een vriendin gaat trouwen. Mijn ouders zijn op vakantie, dus daar hoop ik ook nog een paar dagen te zijn. Het ticket is vorige week nog veranderd omdat de vliegmaatschappij failliet is gegaan. Tja, als je voor een appel en een ei wil vliegen, heb je kans dat het ineens anders loopt dan je van te voren denkt. Nu vlieg ik in plaats van zaterdag, maandag weer terug. De school heeft nog een dagje langer vrij.
De haan kraait er al lustig op los. De hemel verkleurt al. Wat geniet ik nog steeds van alles hier en wat heb ik het hier goed.
Als ik denk aan de regen en de herfst in Nederland ben ik bang dat ik volgende week weer zin heb om terug te gaan. Het is hier nog steeds prachtig weer. Je merkt wel dat het ’s morgens iets kouder gaat worden. De sinaasappels zie je met de dag verkleuren. Ze zijn al lichtoranje. Ik ben benieuwd hoe ze er volgende week maandag uitzien. Stiekem hoop ik dat ik toestemming krijg om binnenkort wat sinaasappels te plukken uit ‘mijn tuin’ zodat ik me kan voorzien van vitamine C uit eigen tuin. Ongetwijfeld zal mijn pa daar deze week (zoals altijd en elke dag) weer voor zorgen. Daar zal ik dan ook weer van genieten!
Over een klein uurtje kan ik meerijden naar het vliegveld met een paar teamleden, die in Tirana naar taalles gaan.
Nog even de natte handdoeken ophangen, de screens laten zakken en het afval wegbrengen. Het groente en fruit is, op een appel en een gekookt ei na, op. Die twee neem ik dan maar mee voor onderweg!
Mirupafshim,
Ellen
Ps. De volgende keer zal ik meer vertellen over de kinderclub, de kerk en over pissebedden en rupsen…
-
14 Oktober 2019 - 14:02
Tante Bep:
Ellen, weer genoten van je belevenissen in Dürres! Geniet van je verblijf/vakantie in Nederland!
Tot horens! -
15 Oktober 2019 - 11:42
Oma Van Dijk:
Ha Ellen, een fijne bruiloft en week in het koude Nederland. ( zie mijn reactie op je eerste blog )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley