Record verbroken...
Door: De Goudse juf
Blijf op de hoogte en volg Ellen
02 Oktober 2019 | Albanië, Durrës
Oefff.. Ik kijk op mijn horloge. Dat was binnen de 6,5 minuten. Mijn record is verbroken. Gewoonlijk doe ik de afstand van huis naar school in 6,5 minuten, maar nu was het sneller. Mijn hartslag is een tikkeltje verhoogd. En ja, wat wil je… Als er een oude man, die 200 meter verder woont, je telkens op de hielen zit en nu zelfs gaat rennen (op zijn sloffen) om je in te halen. Toen ik net de bocht om was heb ik ook een paar passen gerend. Afijn, ik heb het schoolhek gesloten en ik ben binnen. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken wat meneer doet. Oké, hij staat nu schuin tegenover de school in een telefoonwinkel. Ik zie zijn pet nog net boven de belettering van de deur komen.
Inmiddels weet ik dat hij zeker niet ‘gevaarlijk’ is maar dat hij je wel goed in de gaten houdt. Hij vindt het vast interessant; zo'n vrouw uit Nederland.
Een dikke week geleden was het even spannend. Een aardbeving. Tot vorige week een ‘ver-van-mijn-bed-show’, maar nu niet meer.
Ik loop de berg op met de fiets om mijn boodschappen (incl. 10 liter water) thuis te brengen. Ik ga een beetje aan de kant lopen, want als ik het goed hoor, komt er een vrachtwagentje om de bocht. Nee, ik heb me vergist, er komt niets aan. Maar wat ik hoor en zie; de hekkens dreunen en klapperen. Ik kijk omhoog. Nee, er is bijna geen wind. Vast net een rare hoek dat die hekkens zo bewegen. Ik loop door en breng mijn boodschappen binnen. Als ik de telefoon opneem, hoor ik net dat er een aardschok is geweest. Als de verbinding wegvalt en ik net op de bank zit, begint ineens alles te bewegen en te schudden. Ik voel de muren en de stenen schudden en kraken in hun voegen. Hoelang duurt dit? Komt God terug? Ben ik wel veilig? Allerlei gedachten die ineens door je hoofd schieten. Na diverse seconden, lang genoeg om erover na te denken, wordt het weer stil. Je laat het even goed tot je doordringen; dit is dus een aardbeving. Een aparte gewaarwording. Zou er nog een schok komen? Wat moet ik dan doen?
Er volgen nog diverse schokken. De week erop is het elke dag wel te voelen. Je bent alert; kleding ligt klaar, sleutels zitten op de deur, mijn paspoort ligt binnen handbereik… Op dit moment is het gelukkig weer rustig.
Ik kan niet zeggen dat ik niets meemaak. Elke dag maak je wel weer iets mee. Je komt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat mensen tegen. Overal zijn er koffietentjes waar vooral mannen de hele dag zitten, bakkertjes die brood verkopen, allerlei mensen die bezig zijn om hun groente en fruit aan de man te brengen, maar gerust ook een vrouw die een puntzak van een papier draait en deze vult met pompoenpitten, mannen die maïskolven roosteren op straat en vrouwen die wachten tot er iemand voor een paar lek op de weegschaal gaat staan.
Van bovenstaande dingen geniet ik als ik op de (geleende) fiets elke dag een rondje rijd. Wat is het boeiend om zo te ruiken aan een andere cultuur. Tijdens mijn fietstocht zie ik vreselijk oude gebouwen, nog restanten van het gesloten verleden, en nieuwe leegstaande appartementencomplexen die verlangen naar bewoners. De eigenaars hiervan wonen vaak in Italië en proberen op deze manier nog wat geld te beleggen. Helaas staat er echt heel erg veel leeg. Overal zie je bordjes ‘shitet’ (te koop) en ‘me sqira’ (te huur).
Op de hoek van de straat zitten vier mannen een spelletje domino te doen. Hun krakkemikkige stoeltjes zijn, als ik voorbij kom, altijd bezet. Dat is een leuke foto. Ik fiets terug. Met handen en voeten maak ik duidelijk dat ik graag een foto van ze wil maken. Ze lachen en kijken. Eén man komt mijn telefoon halen; oh, ik mag er ook op. Nee, dat hoeft niet. Hij gaat weer terug en ik neem een foto. Het is echt een gemoedelijk plaatje. Heerlijk, zonder stress en met weinig tevreden.
Tevreden! Ja, zijn ze allemaal tevreden? De jongeren in Albanië hebben als toekomstdroom: naar het buitenland. Het is voor hen duidelijk dat er in Albanië geen toekomst is. Weinig werk, illegale praktijken, moedeloosheid en uitzichtloosheid. Regelmatig vragen er jongeren, in een winkel of gewoon als ik een rondje fiets: ‘waar kom je vandaan?’ Als ik vertel dat ik uit Holland kom, merk je dat ze niet begrijpen wat je dan in Albanië doet. ‘Amsterdam?’ Ja, die plaats ken ik wel. Als ik vraag of ze wel eens in Nederland zijn geweest, is het antwoord soms ook ontkennend, maar er wordt vaak aan toegevoegd dat ze er ooit naar toe willen. Ik hoorde dat er zelfs op school werd verteld dat er in Nederland geen criminaliteit is. Hmm..als ze naar Aagtekerke toe gaan is dit nog relatief weinig, maar Gouda; dat is andere koek.
Het is eigenlijk heel bijzonder dat er op deze plek, in Durrës, het evangelie doorgegeven mag worden. Dat er Nederlanders zijn die het ‘mooie’ Nederland achter zich laten om de Albanezen de weg te wijzen naar een betere Toekomst. Daar kan geen stad in het rijke Westen tegenop.
‘Our country need peoples like you! So positive and happy!’ Ik voel me een klein beetje verlegen en weet niet goed hoe ik moet reageren. ‘Thank you!’ De verkoopster van de Comodita vraagt wat ik hier eigenlijk doe. Dat is mooi. Ik vertel dat er mensen uit Nederland hier zijn om mensen uit de Bijbel te vertellen. De kinderen hiervan geef ik les. Fijn, ze begrijpt het! ‘Mirupafshim.’ Ik steek m’n hand op loop met mijn kadootje naar buiten.
Ja, het team is erg actief. Regelmatig ontmoeten we elkaar. Soms voor verjaardagen, maar gerust ook voor een spelletjesavond of gewoon een bakje koffie. Er zijn eenzame posten, maar hier valt het mee.
Afgelopen zaterdag waren we met het hele team van Albanië in Tirana. Daar hebben we vier verjaardagen gevierd. Met elkaar hebben we een rondje gefietst op speciale fietsen, waarna we met elkaar bij één van de teamleden gegeten hebben. Deze mensen wonen op een prachtige plek in een buitenwijk van Tirana; vanaf deze plek hebben ze een prachtig uitzicht op de stad en toen wij er waren ook nog een prachtig ondergaande zon. Dat is wel even wat anders dan Nederland. Echt genieten.
Over het schoolleven hier kan ik een hele dag schrijven. Wat is dat een ervaring; twee kinderen in de klas. Niet nadenken over de vraag of je iedereen die dag genoeg aandacht hebt gegeven, geen toetsen nakijken, geen absenties invullen, geen ‘Zien’ invullen (voor de oningewijden; vragenlijsten om bijzonderheden op te sporen), geen schoonmaakster voor je te zien werken, geen vergaderingen, geen race tegen de klok in… Nee, in plaats hiervan twee heerlijke leerlingen, genoeg tijd om te praten, te lachen, te voetballen, elke dag pleinwacht, zelf het lokaal schoonhouden, even luisteren naar een leuk verhaal tussendoor, opgesloten worden door je leerlingen als je gebruik maakt van het toilet, iedere dag trakteren op zeeheldendrop (Michiel de Ruyterdrop), flessenvoetbal in de tuin bij de ouders van je leerlingen met daarna versgeperste jus d’orange, zelf de opdrachten van de rekenles mag maken omdat de helft van de klas een waardebon inlevert enz. enz.
En als de helft van de klas jarig is, mag het hele gezin taart komen eten in de klas, zelfs de collega’s van zijn ouders. Opa is ook over uit Nederland. Dat is een extra verrassing op zijn verjaardag. Echt gezellig dat iedereen komt. De moeder van de jarig zorgt voor een overheerlijke taart en koffie. Dan is de tijd niet belangrijk. We genieten van dit feestje. En de jarige zelf helemaal. Hij moet allerlei opdrachten doen. Na iedere opdracht krijgt hij een letter. Met de volgende letters moet hij uiteindelijk een woord maken. P, D, R T, O, P, P, O. Even puzzelen en ja hoor: ‘topdrop’. Dat woord is alleen bij hem bekend. De juf schrijft dit wel eens bij een opdracht als hij deze goed heeft gemaakt. Gefeliciteerd!
Om tien voor elf kijkt de juf nog een keer naar de klok en kijkt ze nog eens naar haar laptop en op haar horloge. Ze kucht nog een keer. Nou, dan gaan we eerst nog ‘happy birthday’ zingen. We hiep-hiep-hoera-en 10 keer en de elfde keer is het zo hard dat de buren ook even kunnen meegenieten.
Tringggg…tringgg… De juf zucht. Gelukkig! Snel jarige, achter de laptop. Wat? Wel 25 kinderen uit Capelle aan de IJssel kijken hem aan. Na nog wat wisselen van draden is de luidspreker in Capelle ook in orde en zingen ze uit volle borst. Ze hebben een groot papier gemaakt met daarop de naam van de jarige, sommige jongens hebben grappige brillen opgezet en zijn beste vriend heeft een vrolijke strik op zijn trui. Ze hebben ook nog wel een paar vragen aan de jarige, die ondertussen zit te genieten van dit leuke moment. Even weer het ‘groepsgevoel’.
Dat is iets wat kinderen op de zendingsvelden dus niet hebben. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik zie wat deze kinderen moeten ‘missen’. Ik heb echt respect voor ze. Niet één keer heb ik iets negatiefs gehoord over het wonen en leven hier. In Nederland staan we echt weinig stil bij de impact van het wonen en werken in het buitenland. Natuurlijk zijn er hele mooie dingen, die ze wel hebben, maar het contact met leeftijdsgenoten ed. dat is iets wat echt anders is dan wanneer ze in Nederland zouden wonen.
Ik ben blij en dankbaar dat ik deze mogelijkheid heb gekregen om een halfjaar met hen mee te lopen. Ik geniet ervan! Het is anders dan in Nederland, maar vooral heel leerzaam. Bedankt leerlingen! Stiekem hou ik van jullie hoor!
Vandaag liep ik uit school weer langs het afdakje met de scharrelende kippen. Ja, ze zijn weer bezig. Ik hou even m’n pas in en pak mijn telefoon. Dit is te primitief om zomaar voorbij te lopen. Onder het afdak staat in het midden een grote ton, die verwarmd is. Naast de ton zit een vrouw die de kippen schoonmaakt. Allerlei drellen gooit ze naast zich op een hoop. Het lijken hele dikke roze wormen, maar het is echt iets anders. Alle kippen, die schoongemaakt zijn, worden in een ton met vies water gegooid. Daar liggen ze tot de kippenslachter ze eruit haalt en een paar keer heen en weer zwaait zodat de spetters eraf vliegen. Deze onthoofde en ontvelde kippen (Albanees = poule) worden in een groot krat gedaan en weggebracht. Ik heb de man al vaker gedag gezegd, dus hij komt gelijk naar me toe. Als ik vraag of ik een foto mag maken van zijn ‘bedrijf’ steekt hij waarschuwend zijn hand op. Ik krijg geen toestemming want zijn kleding is besmeurd met bloedspetters van de geslachte kippen. Ik wil zeggen dat dat niet erg is, maar dat lukt me niet in het Albanees, dus stop ik mijn telefoon weer weg. Hij vraagt nog wat, maar ik begrijp niet wat hij zegt. Oh, ik denk zomaar dat hij iets aan me kwijt wil. Ja, ineens loopt hij naar een paar eieren die op de grond liggen. ‘Po, po’ zeg ik. Ja, eieren die wil ik wel meenemen. Die vind ik niet vies. Hij raapt een zakje van de vloer en stopt er vier eieren in. ‘shumë valdemenderit’ (=heel erg bedankt). Daarna begint hij weer over poule en wijst naar de drijvende ‘plofkippen’. Nou, vooruit Ellen, doe die man een plezier! ‘Po, po’ zeg ik opnieuw en ik lach en zeg ‘poule’ en maak een beweging met mijn hand alsof ik iets heerlijk vind. De man loopt naar de ton, vist er een kip uit, de haren zitten er nog aan, de kop is eraf, maar er bungelt nog wel wat uit… Eh, wil ik dit echt? Ik kijk heel blij en loop op de terugweg met de zak goed bij mijn kleding vandaan. Wat moet ik nu toch met een bungelende kip in een zakje? Als ik thuiskom bedenk ik dat ik dit klusje gelijk moet klaren, want als ik de kip in de koelkast laat liggen, moet ik vanavond ook nog de koelkast schoonmaken. Internet geeft uitkomst: eerst de vleugels met een ferme haal eraf snijden, de poten losmaken en terugduwen, daarna de ruggenwervel eruit snijden, met je vingers het borstbeen loswrikken… Klinkt makkelijk, maar in werkelijkheid is het wel iets moeilijker. Overal zitten botjes, dus snijden is soms ook een beetje zagen. Uiteindelijk heb ik twee kippenpoten en een bergje vlees over. Ja, de kip van internet was wel vier keer zo dik als deze kip. Maar het is toch gelukt. Bedankt kippenslachter! Ik zal straks even opzoeken wat het Albanees is voor: het is helemaal gelukt hoor met de kip. Dan kan ik dat vannacht instuderen. Als ik morgen naar school loop, kan ik deze man weer blij maken. Ook al kan ik de taal dan niet, genieten doe ik zeker!
Te fala shumë,
Ellen
-
03 Oktober 2019 - 12:43
Tante Son:
Ellen, die kip !!!!! Brrrrr. Nu komt je nuchtere Zeeuwse aard even boven, en je oom zal heel trots op je zijn...
Erg leuk om zo mee te genieten in je verslagen. Fijn dat je het naar je zin hebt, en geniet van de kinderen.
Ik zie uit naar je volgende bericht! -
07 Oktober 2019 - 20:15
IDelette:
Ha wijffie,
Hoe is het? Wat een toestand met die aardbeving en die kippenslachterij. Maar ik snap dat je er erg van geniet! Vooral blijven doen. Leuk om je verhalen te lezen! In Gouda ook alles goed hoor. We hebben een nieuwe (SGP)burgemeester.
Groetjes,
Idelette en de rest vd hartjes -
11 Oktober 2019 - 21:05
Lianne:
Hahah... super leuk om te lezen, kippenslachter!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley