Van fladderende kalkoen tot slimme leerling...

In Albanië kun je heerlijk slapen. Geen last van voorbijscheurende auto’s, pratende mensen die onder m’n raam voorbij lopen, felle lantaarnpalen net voor je raam, mensen die je allerlei dingen willen verkopen, mannen van energiebedrijven enz. Gewoon niet al die drukte die je in Nederland gewend bent. Hier kan ik extra genieten van een zaterdagmorgen. Deze morgen hoor ik echt een heel raar geluid. Net of er kippen en hanen ruzie maken. (Dat kan makkelijk, want kippen en hanen scharrelen hier overal rond.) En niet even vijf minuten, maar elke 30 seconden. Als ik al lang en breed uit bed ben, ga ik toch maar eens buiten kijken. He?? Wat loopt daar nu in de/mijn tuin? Een heel koppel kalkoenen. Die maken dus zo’n apart geluid. De kalkoen is hier het extraatje voor de feestdagen. Als ik lopend onderweg ben naar het centrum, zie ik dat er op een pleintje overal koppels kalkoenen lopen. Naast het plein staan wat auto’s en worden de kalkoenen ingeladen. Kijk! Die kalkoen heeft geen zin in de pan. Hij vliegt fladderend over de weg, gevolgd door een man, die met z’n handen en met een denkbeeldig zweepje wappert. Volgens mij ben ik de enige die erom kan lachen. De auto’s stoppen en als de kalkoen gevangen is, verdwijnt hij helaas toch in de kofferbak (en later ongetwijfeld ook in de pan).

De kerstdagen worden hier heel anders doorgebracht. De meeste mensen moeten gewoon werken. Daarom is de kerstbijeenkomst van de kerk, met de kinderen van de club en zoveel mogelijk ouders, pas aan het einde van de middag. Hopelijk komen er dan ook wat ouders mee. De bijeenkomst is in een feestelijk zaaltje. Zouden er wel kinderen komen, nu alles toch een beetje anders gelopen is na de aardbeving? Wat mooi, er moeten zelfs nog stoelen bijgezet worden. Ook al zijn ze niet allemaal even stil als bij een kerstbijeenkomst in Nederland, we mochten met elkaar stilstaan bij Het kind in de kribbe, die gekomen is om zondaren zalig te maken. ‘Het volk dat in duisternis wandelt, zal een groot licht zien…’ Een vrouw wenkt me, maar ja, ik begrijp natuurlijk niet wat ze zegt. Even later is het duidelijk; haar dochtertje kent een lied en wil dat graag op het podium zingen. Ineens een extra programmaonderdeel? Natuurlijk, dat kan hoor! Ze zijn flexibel hier! Fijn toch, dat niet alles precies afgepast is en ze gewoon kijken hoe het loopt? Hopelijk komen de nieuwelingen naar de club of zondag in de kerk.
Na de bijeenkomst drinken we met elkaar nog wat. Op iedere tafel staat ook een mandje mandarijnen. Dat is voor de Albanezen echt een feest! Ik kijk mijn ogen uit hoe de mensen het hier achterlaten. De anderen zeggen dat dit heel normaal is voor hier. Prima, na een tijdje opruimen is het toch weer schoon.

Zo zijn de mensen gewoon. Spreek je iets af? Dan is het afwachten of ze ook echt op komen dagen. Heb je broodjes besteld bij de bakker? Grote kans dat ze er niet zijn. Afspraken bij de tandarts of bij de kapper. Nee hoor, gewoon gaan en wachten tot je aan de beurt bent. Ideaal, zo zonder agenda werken.

Over de tandarts gesproken… Het is jammer dat het ‘heerlijk-alle-ramen-open-weer’ voorbij is, nu kan ik niet meer in de praktijk van de tandarts kijken. Dat muurtje is hoog genoeg voor Albanese dames, maar niet hoog genoeg voor Nederlandse dames. Ik kan de behandeling precies volgen.
Je gebit kun je hier prima laten repareren. Het is hier verder een stuk goedkoper dan in Nederland. Ja, ik heb me laten vertellen dat, wanneer je een wortelkanaalbehandeling nodig hebt, beter per vliegtuig een retour Albanië kan nemen met nog wat vakantiedagen dan deze behandeling in Nederland te laten uitvoeren. En op deze manier kun je de economie van Albanië ook nog steunen.

In Nederland is het inmiddels wel echt winter. Tot nu toe vind ik het hier nog erg meevallen. Het is nog steeds zonnig weer en de temperatuur zit nog steeds tegen de 15 graden. (Als de zon weg is, wordt het wel gelijk kouder.) Iedere dag genieten. Ik begreep dat het ook dagen kan regenen, maar ik mis het nog niet.

De sinaasappels aan de bomen worden telkens iets minder. Met een tuinstoel onder de boom, kan ik de laatste ook nog plukken. Inmiddels zijn de citroenen ook rijp. Op mijn aanrecht staat ook een grote fles olijfolie van de olijven uit eigen tuin. Genieten doe ik van de kleine dingen.

Naast me staat een rode kerstster. Dit was een cadeautje van de mannelijke leden van het team voor de vrouwen. ‘Voor onze kerststerren.’ Ik kan me niet voorstellen dat de mannen in Nederland allemaal zo attent zijn geweest. Ik ben zo dankbaar voor al deze fijne mensen. Hoe verschillend iedereen ook is, je hebt elkaar nodig en vult elkaar aan! Ik vind het bijzonder om te zien hoe dat hier gaat in Albanië. Even een belletje, een uitnodiging, even een portie hutspot om af te halen, een aanbod om flessen water bij je huis af te leveren, enz. enz. Zonder hen had het leven hier ietsje minder fijn geweest.

Vandaag kreeg ik de uitnodiging om erwtensoep mee te eten. Hij was bijna net zo lekker als die van thuis. Heerlijk! En over eten kan ik nog wel meer schrijven. Ze hebben hier veel dingen, maar soms net niet dat hele lekkere… Dat vind ik vooral bij de koeken. Hier hebben ze dan verpakte croissants ofzo, maar niet zo’n heerlijke roze koek of een gevulde koek. Bij de bakker hebben ze geen lekkere harde broodjes, maar zachte broodjes en waterige cake. De mensen zijn hier ongetwijfeld aan gewend, maar ik nog niet. Gelukkig zijn er een aantal goede bakkers in het team; Hollandse appeltaart, heerlijke kruidcake. En met de jaarwisseling was ik met een paar ‘vriendinnen’ in Griekenland en hebben we oliebollen gegeten. Ook al was het 20 graden, het deed niets af van de smaak.

Albanië en Griekenland. Als je Griekenland inrijdt zie je een groot verschil. De bergen zijn veel meer bebost. Hier wordt strenger op toegezien. Toen we net de grens over waren, hebben we de LIDL opgezocht. Het is leuk om dan weer in een ‘Nederlandse’ winkel te zijn. Er werd ook een voorraadje producten ingeslagen, die in Albanië niet zo gangbaar zijn.

’s Zondags hebben we een kerkje bezocht in Ioannina. Weinig mensen; een eerbiedig samenzijn. De voorganger en zijn vrouw konden gelukkig heel goed zingen. Grieks is weer een hele andere taal, maar een paar woorden klinken bekend. Ook al kun je er verder niets van verstaan, het is mooi om te ervaren dat de Heere overal Zijn Kerk/kerk heeft. Pas hebben we op school het artikel over de gemeenschap der heiligen besproken. Nu ik zo in het buitenland ben, zie je extra goed dat we in Nederland zoveel kerken hebben. Maar ook de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt.

In mijn vorige blog heeft u kunnen lezen dat het kerkgebouw in Durrës door de aardbeving erg beschadigd was. Dit gebouwtje was niet ideaal om diensten te beleggen, dus was het nu een mooi moment om verder te gaan kijken. Er is een nieuw gebouw gezocht en gevonden. Binnen een paar dagen is het helemaal opgeknapt, is er een muurtje gezet en is het geverfd. Afgelopen zondag was er de eerste kerkdienst. Toen ik ’s morgens bij de kerk kwam waren de schilders nog bezig. Dat is ook Albanië. Ze waren zaterdag nog niet klaar, dus waren ze het nog even aan het afmaken. ’s Middags was er nog een uurtje ‘open-huis’. De schilders waren er ook. Bidt u mee of er veel mensen naar de nieuwe kerk zullen komen?

Wat hebben we al veel uurtjes in de kinderbijbelactie gestoken. Eerst de voorbereidingen, daarna de uitvoering. Heerlijk als je met leerlingen mag werken, die ook genoeg ideeën hebben en er ook van genieten. Hoe gaan we de vakjes tekenen? Hoe groot zijn de vellen papier? Hangen we ze op? Hoe groot worden de vakjes? Wat wordt ons streefbedrag? Uiteindelijk zijn we begonnen. Toen we alle 1000 vakjes hadden getekend, waren we er nog niet zo zeker van dat ze allemaal gevuld zouden worden. Vijfduizend euro is toch wel echt heel veel… Het allereerste vakje was nummer 7. Deze was gekocht door mw. De Jong uit Gouda. Mooi dat zij het eerste vakje had, want zij is ongetwijfeld met haar gedachten min. 5 keer op een dag bij ons. Het liep storm in de weken erna. Elke dag waren we de eerste drie kwartier van de schooldag namen in vakjes aan het schrijven. En iedereen bedenkt ‘originele’ nummers…777, 888, 999 of 123, 234, 345… En uiteraard blijven mensen nu nog 999 kiezen. Zelfs nummer 3 wordt nu nog gekozen. Maar ja, die is echt al lang verkocht. Op dat moment werd die naam niet in vakje 4 gezet, maar in vakje 816. De vakjesverkoop van de twee weken kerstvakantie hebben we maar uitgesmeerd over 3 schooldagen, anders waren we een heel dagdeel namen aan het invullen. En het blijft leuk, al die namen. Al heel veel mensen met de M; Marianne, Miranda, Monica en ook heel veel Johans. Inderdaad, allemaal uit Zeeland. Elke dag weer een leuke legpuzzel. Bijv. deze.. Ria kiest vakje 376. Dat vakjes is bezet. Krijgt ze dan vakje 375 of 377? Mijn leerlingen zijn echt origineel. ‘Ze krijgt vakjes 377 want Ria is de R van Rechts.’
Het streefbedrag hebben we ruim gehaald. Dat betekent met elkaar een bezoek aan Proper Pizza. Dat hadden we afgesproken. Inmiddels hebben we 200 nieuwe vakjes gemaakt en de thermometer met de opbrengst wat langer gemaakt. Inderdaad, we hadden vakjes tekort. Het is bijzonder om te merken dat de mensen gul willen geven voor dit mooie doel. Op dit moment hebben we al ruim 6700 euro voor de kinderbijbelactie. Zelfs de vrouwenvereniging in Sliedrecht had voor ons gecollecteerd! Wat een mooi bedrag! Dank je wel oud-collega’s voor dit mooie initiatief!
Hopelijk krijgen veel Albaneesjes deze kinderbijbels in handen. Woord én daad! Volgende week donderdag zullen we de actie afronden.

Verder zijn we druk met allerlei dingen. We genieten van elkaar, van mooie gesprekken, originele woordgrappen en heel veel prenks. Dat laatste begrijp ik nog steeds niet, maar ik trap telkens in de grappen van mijn leerling. ‘Juf, mijn zus is ziek, ik ben alleen.’ Juf: ‘oh wat vervelend, wat heeft ze?’ Leerling: ‘Prenkkkkk.’ Nee, weer ben ik erin getrapt. Ik probeer hem te geloven, maar ja ik ben er al zo vaak ingetrapt. Ik ben nog steeds aan het bedenken hoe ik hem terug kan pakken.

Verder heeft hij een grote algemene ontwikkeling. Als hij iets heeft gehoord, dan onthoudt hij het vaak tot in detail. Ik wist wel dat een ton geld 100.000 euro is. Maar nooit over nagedacht dat dit bij kilo’s 1000 is. Ik moest het eerst op de computer zien, voordat ik het echt geloofde. Dit was geen ‘prenkkkk’. Zo leren we elke dag weer van elkaar en houden we elkaar scherp!

In de klas maken we het verder gezellig met elektrische kacheltjes en kaarsjes op batterijen. Zo proberen we de ergste kou buiten te houden. Dit lukt aardig, maar soms moet je thuis nog even opwarmen. Klopt, daar staan ook kacheltjes. De huizen zijn hier niet geïsoleerd, vandaar dat het binnen snel koud is. Maar een dekentje op de bank doet wonderen.

En zo gaan de weken voorbij. De ene dag heb je weer een mooi gesprek in de bus, de andere dag probeer je de buurman beterschap te wensen omdat hij in zijn vinger heeft gezaagd/gehakt, op zondag help je een vrouw, die een ontzettend zwaar vloerkleed moet tillen en loop je dus met een vloerkleed onder je arm. Dit zou op de Prelaatweg niet snel gebeuren.

Elke dag, als ik naar school loop, geniet ik van de aanblik van Durrës en de zon die op de gebouwen schijnt. In de verte zie ik de bergen. Wat is het heerlijk om hier te zijn. Weet u wat ik denk? Dat ik straks in Nederland de bergen afval mis aan de kant van de weg, de tuinstoelen in de boom, de oude schoenen aan de kant van de weg, de straathonden die slapen in de berm, de ratten die bij de containers scharrelen, de mannen in de koffielokaaltjes, de man van het telefoonzaakje, die precies weet wat er moet gebeuren als ik na vier weken weer langskom, de vrouw die appels verkoopt als ik naar het centrum loop, de dame van het souvenirwinkeltje, waar ik soms kaarten haal en nog veel meer van die mooie, kleine dingen…
Wat ik vooral zal missen zijn mijn leerlingen. We hebben besloten dat we de komende weken er nog maar goed van genieten! Ik heb nog een belangrijke missie; winnen met het spel Stratego. Mijn leerling is een echte strateeg. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om met zijn maarschalk mijn vlag te bereiken. Hoe meer spelletjes we doen, hoe meer inzicht ik krijg in zijn tactiek. En zo hoop ik stiekem dat ik nog een keer ga winnen, maar of dit gaat lukken?

Vrijdag 28 februari hoop ik, samen met pa Maljaars, Mirjam en Marijn terug te vliegen naar Nederland. Erg leuk dat zij mij op komen halen. Zo kunnen ze nog zien waar ik deze periode heb gewoond en gewerkt!
Dit was het weer voor nu! Iedereen weer bedankt voor de kaarten, mailtjes, en appjes die ik krijg.

Tot de volgende keer!